*Cerita ni kena bayangkan macam korang sedang menonton drama
kat TV. Aku tak buat dalam format novel atau cerpen. Ni format IMAGINASI. So
terpulang kat korang nak imaginasikan macam mana k.. Gaya yang digunakan adalah
santai dan bahasa pasar [sangat2]. Sesuai la dengan konsep imaginasi aku
ni..HOHO..
~Pengarang
…ku harus pergi
meninggalkan kamu yang telah hancurkan aku.
“Hah, adoih. Sapa call pulak pagi-pagi ni. Ish, kacau ja la
orang nak tidoq. Halooo!.”
“Assalammualaikum Tuan Puteri.”
“Waalaikummussalam, eh. ALAMAK!!”
“Hah, apa alamak? Pergi solat.”
“Hah, ye-ye.”
Sha bingkas bangun dari katil tapi agak malang nasibnya hari
itu, kaki tersangkut diselimut lalu jatuh tersembam.
“Opocot, oi Sha. Kau buat apa ni bising-bising ni.”
“Aduh, aku jatuh.”
“Kau jatuh katil ke?”
..
“Sha?”
Noni bangun membuka lampu..
“Ya Allah Sha!!”
Tikah yang nyenyak tidur juga terbangun dari tidur bila
mendengar Noni menjerit. Kepala Sha berdarah. Tikah yang alah pada darah terus
pengsan sebaik saja melihat Sha. Noni makin cemas. Pukul 6 pagi. Siapa harus
dia hubungi. Tiba-tiba..
…ku harus pergi
meninggalkan kamu yang telah hancurkan aku.
“Err helo,helo.”
“Err helo, sapa ni? Sha mana?”
“Sha, Sha dia pengsan. Tikah pun. Kepala dia berdarah. Sha
berdarah. Tolong saya.”
“Apa? Awak pakaikan Sha tudung. Tunggu nanti saya pergi
asrama.”
“Tapi encik.. encik? Encik??”
Talian diputuskan. Noni bingung. Dengan siapa dia bercakap.
Suaranya turut cemas takala mendengar keadaan Sha. Noni bangun mengambil tudung
Sha. Kepalanya diikat kemas. Kejutkan Tikah .
30 minit kemudian..
“Assalammualaikum.”
“Waalaikummussalam, sape tu?”
“Ni aboh ni. Ada ore oyak saing demo jatuh.”
“Oh, jap ye abah.”
Pintu dibuka. Pakcik yang ditugaskan menjaga asrama luar terjegat
depan pintu.
“Jolo doh aboh. Saing ambo nu dale bilik nu.”
“Encik boleh masuk.”
“Terima kasih pakcik. Sha, Sha.”
Lelaki itu meluru mendapatkan Sha lalu mengangkatnya untuk
dibawa ke hospital.
“Awak ikut sekali. Tolong ambilkan purse dia. Pastikan ada
IC.”
“Baik.” Noni akur dengan arahan lelaki tersebut.
Di hospital..
“Sha, bangun Sha.”
“Err awak. Boleh saya tanya sesuatu?”
“Silakan.”
“Awak ni bukan abang atau adik dia kan? Tapi ada iras-iras
Sha juga kat mata tu. Awak ada hubungan apa dengan dia ye? Pakwe? Sha tak layan
pakwe-pakwe ni setahu saya. Abang angkat? Tak mungkin lah. Mana boleh sentuh
perempuan bukan muhrim kan. Takkan la suami Sha. Haha tak mungkin.”
“Kenapa pulak tak mungkin?”
“Sha ni dah la tak layan pakwe-pakwe ni, dah tu sepanjang
dia belajar sini takde sapa pun berani
try dia.”
“Eh, bagus la tu. Dia pandai jaga diri la maknanya.”
“Mungkin, tapi awak ni siapa pada Sha?”
“Saya? Sebenarnya..”
Belum sempat lelaki tersebut habiskan kata-katanya, Sha
bersuara. Perlahan tapi jelas.
“Aduh ya Allah, ampunkan hambaMu ini.”
“Sha?”
Perlahan-lahan Sha membuka mata. Terbeliak matanya saat
melihat lelaki disisi.
“Ehhhhhhhhh, macam mana awak boleh ada kat sini?? Eh, Noni?
Awak?”
“Apa-apa??”
“Kenapa bilik saya besar? Kenapa pelik sangat bilik ni?”
“Hmm, bengong rupanya.”
“Mana ada saya bengong. Awak la bengong, macam mana boleh
ada sini.”
“Apa awak cakap? Saya bengong?”
“Err tak.”
“Cepat minta maaf!”
“Saya minta maaf, Mihraz.”
Setelah selesai membayar bil perubatan, Sha dibenarkan
balik. Lukanya agak teruk. 6 jarum.
“Hihi, macam Harry Potter la kau Sha.” Usik Noni.
“Harry Potter ka, Harry Letter ka balik nanti qada’ solat.”
“Err, baiklah.”
Tiba-tiba Noni berbisik.
“Eh, dia ni sape? Kau macam takut-takut je dengan dia. Bapak
saudara kau eh?”
“EHEMMM..”
“Aaa Sha, kau lapar tak?” Noni cuba menukar topik sebaik
saja mendengar Mihraz berdemeh.
“Lapar jugak. Erm, Mihraz?”
“Ye, kita singgah makan dulu k.”
“Kak, wi nasik lemak sa, teh o sa.”
“Mihraz, awak nak makan apa?” tanya Sha perlahan.
“Ikut awak lah.” Balas Mihraz, tersenyum.
“Kak, bagi saya nasik kerabu 2. 1 tokse ayam, sambal ngan
sayur lebih deh. Ermm, air milo panas 2.”
“Ok,bereh.”
Noni memandang Sha dengan pandangan 1001 persoalan.
“Ok korang, aku tetap nak kepastian hari ni, pagi ni. Apa
hubungan korang ni?”
“Apa?”
“Hmm, korang ni couple ke?”
“Tak.”
“Tunang?”
“Takk.”
“Kawan?”
“Mungkin.”
“Mungkin? Ish, aku pening la. Cer terus terang je.”
“Takpe Sha, biaq Raz yang bagitaw. Nama apa tadi? Noni kan.”
“Ya, noni.”
“Noni, sebenarnya..”
“Sebenarnya takde pape.” Celah Sha.
Noni dan Mihraz memandang Sha, serentak.
“Apa yang takde pape?”
Sha menarik Mihraz tunduk ke bawah meja.
“Jangan cakap kat dia. Dia tu suka bawak mulut.”
“Alah, benda betul. Tak salah pon,kan?”
“Memang la, tapi kalau satu kelas tahu, habis la saya.”
“Kenapa? Ada pakwe dalam kelas ke?”
“Takdak tapi awak tahu kan budak kelas saya macam mana.”
“Takpa, biaq Raz yang uruskan k.”
Noni cuba menjenguk mereka, tapi tak Nampak.
“Korang bincang apa bawah tu? Jangan cuba nak tipu aku.”
“Takda lah, sebenarnya saya ni.”
“Maaf deh, lambat. Ni
nasik lemak,teh o. ni nasik kabu nge milo panah.”
“Oh, terima kasih kak.”
Sha tersenyum. Memang
belum masanya untuk dia ceritakan apa yang berlaku pada Noni.
“Jemput makan dulu. Saya dah lapar.” Mihraz berselorah.
Mereka bertiga bersarapan diluar bersama. Noni meminta
supaya dibungkuskan nasi buat Tikah yang dari tadi mesej,lapar,lapar,lapar.
Hubungan yang baru terjalin sudah Nampak kekuatannya. Sha juga meminta agar sem
kali ni, dia dan Noni tak lagi membuli pelajar junior. Mereka sudah besar.
Sudah matang. Harus matang.
..bersambung
#maaf jika ada tersalah ejaan.